Mezoterapia
Klasyczna mezoterapia opiera się na wstrzykiwaniu mieszanek dwóch lub więcej substancji leczniczych o wzmacniającym się wzajemnie działaniu. Skład koktajli ( substancji aktywnych) dobierany jest do indywidualnych potrzeb i stanu skóry.
Wskazania do zastosowania mezoterapii:
- wypadanie włosów,
- cellulit,
- rozstępy,
- starzenie się skóry.
Zabiegi wykonuje się przy użyciu igły i strzykawki. Ból przy wstrzyknięciu jest niewielki, ale można go zminimalizować, podając wcześniej środek znieczulający (EMLA®) lub schładzając miejsce iniekcji. Powikłania po mezoterapii są nieliczne (niewielkie krwiaki, rumień, obrzęk, miejscowa bolesność), wchłaniają się po kilku dniach.
Mezoterapia w leczeniu łysienia
Skuteczna w terapii łysienia sezonowego, opornego na leczenie łysienia androgenowego. W koktajlach leczniczych miesza się preparaty poprawiające mikrokrążenie skóry głowy, stymulujące odrost włosów, a także substancje odżywcze: witaminy, aminokwasy, sole mineralne, koenzymy. Na początku leczenia zabiegi można powtarzać co 2 tygodnie, później przerwy wydłuża się do 4 tygodni. Pierwsze efekty (zahamowanie wypadania włosów) można zauważyć po upływie 2 miesięcy. W efekcie poprawia się gęstość włosów i ich struktura.
Mezoterapia w leczeniu cellulitu
Metoda uzupełniająca podczas terapii z zaawansowanym cellulitem (zwłóknienie tkanki łącznej podskórnej). Celem mezoterapii jest poprawa mikrokrążenia w tkance podskórnej i metabolizmu komórek tłuszczowych. Najczęściej stosowane koktajle lecznicze zawieraja kofeinę, leki naczyniowe oraz substancje roślinne usprawniające mikrokrążenie. W początkowym okresie zabiegi powinny być wykonywane w odstępach dwutygodniowych.
Mezoterapia w leczeniu rozstępów
Nie ma skutecznego sposobu likwidowania rozstępów. Najczęstsze miejsca występowania rozstępów to brzuch i jego okolice, piersi, boczne powierzchnie ud i pośladki. Rozstępy, w nauce nazywane po łacinie wstriae distensae to blizny, w obrębie których naskórek i skóra właściwa są cieńsze, a włókna sprężyste zanikają. Pierwszy opisał je w 1773 roku Roderer, a w 1867 roku Koestner przedstawił histologiczną teorię ich występowania, zwracając uwagę na atrofię substancji podstawowej i komponenty włóknistej. Pojawiają się w formie prostych pasm przedzielonych zdrową skórą. Na początku, zanim się uwidocznią, może być odczuwany świąd, pieczenie lub delikatny ból. Wraz z upływem czasu ich kolor zmienia się od czerwonego, przez czerwononiebieski (w fazie zapalnej) po białawy, z możliwym odcieniem perłowym (w fazie bliznowacenia). Z czasem nabierają bardziej regularnych kształtów. Poza twarzą, rękami i stopami występują symetrycznie na całym ciele. Na brzuchu mogą przyjąć postać promienistą lub wachlarzykowatą, na biodrach poprzecznych pasów. Na piersiach układają się promieniście w stosunku do brodawek, a w okolicach krzyża i lędźwi horyzontalnie. Rozstępy częściej występują u kobiet niż mężczyzn. Mogą pojawiać się w każdym wieku, najbardziej jednak narażone są osoby w wieku dojrzewania i kobiety w ciąży. Rozstępy powstają w wyniku gwałtownego rozciągania skóry, najczęściej w wyniku szybkiego wzrostu masy ciała (np. w trakcie ciąży, lub przyrostu masy mięśniowej u sportowców), obciążenia genetycznego. Powstawaniu rozstępów sprzyja zwiększona produkcja hormonu – kortyzolu, mająca miejsce podczas ciąży lub menopauzy. Poprzez ograniczanie działania niektórych funkcji fibroblastów spowalnia odnowę komórek i syntezę kolagenu, który w postaci włókien odpowiada za wytrzymałość mechaniczną skóry. Przyczynia się to do atrofii, czyli zaniku skóry i rozstępów. Rozstępy są objawem niespełniania przez fibroblast swoich funkcji, czego efektem jest rozrywanie włókien kolagenowych. Główne białka tworzące strukturę skóry, a więc kolagen i elastyna, mające jednocześnie decydujący wpływ na jej kondycję, w wyniku upośledzenia działania fibroblastu przestają być zdolne do wypełniania swoich funkcji, co powoduje powstawanie rozstępów. Rozstępy u kobiet występują przede wszystkim na biodrach, udach i piersiach, u mężczyzn w okolicach krzyżowo-lędźwiowych. Całkowite wyleczenie rozstępów nie jest możliwe, natomiast można zapobiegać ich powstawaniu poprzez niedopuszczanie do gwałtownego tycia oraz odpowiednią dietę. Należy stosownie do stanu fizjologicznego dobierać składniki pokarmowe, szczególną uwagę zwracając na proteiny, lipidy, węglowodany i witaminy A, E, PP, B5. Dobrze jest także ćwiczyć, w taki sposób aby uniknąć skurczów mięśni. Wskazane są również masaże. W ramach profilaktyki stosuje się również kosmetyki, takie jak kremy, żele, olejki. Chodzi głównie o preparaty powstałe w oparciu o rośliny, elastynę, kolagen, biostymolinę, witaminy, preparaty łożyskowe, acetazolamidy, alfahydroksykwasy. W ramach terapii rozstępów, podejmowano próby ich wyleczenia, stosując lasery lecz zakończyły się one niepowodzeniem. Także zabiegi mikrodermarizacji z użyciem kryształków tlenku aluminium nie cieszą się powodzeniem, gdyż mogą powodować w powstawanie keloidów. Całkowite wycięcie skóry z rozstępami wiąże się z kolei z powstaniem blizny. Stosunkowo dobre efekty, uzyskuje się stosując wobec jeszcze czerwonych rozstępów kwas retinowy. Pod kątem terapii rozstępów prowadzi się próby z takimi substancjami jak kwas glikolowy czy wyciągi łożyskowe. Ze sprawdzonych metod, łagodzących rozstępy stosuje się mezoterapię. Podczas zabiegu ostrzykuje się rozstępy i skórę wokół nich preparatem stymulującym fibroblasty. Z mezoterapią można też łączyć zabiegi mikrodermabrazji (wyrównania i spłycenia powierzchni rozstępów).
Mezoterapia w rewitalizacji skóry
Mezoterapia poprawia jędrność, elastyczność i napięcie skóry. Ostrzykuje się najczęściej twarz, policzki, szyję, dekolt, grzbiet dłoni. Preparaty mogą być pochodzenia syntetycznego np. kwas hialuronowy (mezolift). Stosowane są również preparaty zawierające witaminy, aminokwasy, sole mineralne, preparaty krzemu np. koktajl odżywczo-regenerujący NCTF®.